ἀετώδης

ἀέτωμα

ἀετώσιον
ἀέτωμα, ατος (τὸ) [ᾱε] faîte d’une maison, fronton d’un édifice, Hpc. Art. 808 ; CIA. 2, 613, 6 (298 av. J.-C.).
Étym. ἀετός.