ἀγλαότευκτος

ἀγλαότιμος

ἀγλαοτριαίνας
ἀγλαό·τιμος, ος, ον [ῑ] qui reçoit de brillants honneurs, Orph. H. 11, 8, etc.
Étym. ἀ. τιμή.