ἀγνοέω-οῶ

ἀγνόημα

ἀγνοητέον
ἀγνόημα, ατος (τὸ)
1 ignorance, Spt. Sir. 51, 19 ||
2 faute par ignorance, Th. H.P. 9, 4, 8 ; Spt. Tob. 3, 3 ; Judith 5, 20 ; NT. Hebr. 9, 7.
Étym. ἀγνοέω.