ἀϊδρηΐη

ἄϊδρις

ἀϊδροδίκης
ἄ·ϊδρις, ις, ι, gén. ιος et εος, ignorant de, gén. Od. 10, 282 ; Hés. Sc. 410 ; Eschl. Ag. 1105 ; abs. Il. 3, 219 ; Pd. P. 2, 37, etc. ||
E Dans Hom. seul. nom. Od. 10, 282, et dat. ἀΐδρεϊ, Il. 3, 219.
Étym. ἀ, ἴδρις.