ἀκαταίσχυντος

ἀκαταιτίατος

ἀκατακάλυπτος
ἀ·καταιτίατος, ος, ον [ιᾱ] qu’on ne peut accuser, Jos. B.J. 1, 24, 8.
Étym. ἀ, καταιτιάομαι.