ἀκουστικῶς

ἀκουστός

ἀκουτίζω
ἀκουστός, ή, όν [ᾰ]
1 qu’on peut entendre, Hh. Merc. 512 ; Xén. Cyr. 1, 6, 2 ; Isocr. 24c, etc. ||
2 qu’on doit entendre, Soph. O.R. 1312 ; Eur. Andr. 1084.
Étym. ἀκούω.