ἀκρότης

ἀκρότητος

ἀκροτομέω-ῶ
ἀ·κρότητος, ος, ον :
1 non foulé, en parl. de la terre, Hld. 9, 8 ||
2 qu’on ne frappe pas l’un contre l’autre, Crat. (Ath. 164f).
Étym. ἀ, κροτέω.