ἀλάμπετος

ἀλαμπής

ἀλαμπία
ἀ·λαμπής, ής, ές, qui ne brille pas, sombre, obscur, Hpc. Progn. 37, 21 ; Th. Col. 14 ; Plut. Phoc. 2, M. 736b, etc. ; ἀλαμπὴς ἡλίου, Soph. Tr. 691, non éclairé par le soleil ; fig. en parl. de la gloire, Plut. Phoc. 1.
Étym. ἀ, λάμπω.