ἀλέτης

ἄλετος

ἀλετρεύω
ἄλετος, ου, d’ord. ἀλετός, οῦ (ὁ) [ᾰ] action de moudre, Plut. Ant. 45, M. 289f ; Diosc. 1, 25.
Étym. ἀλέω.