ἄμεμπτος
ἀμέμπτωςἄ·μεμπτος, ος,
ον :
1 irréprochable,
Eur. I.A.
1158, etc. ;
Dém. 300, 17 ;
ἄ. τι, Mén.
4, 224 Meineke ; πρός
τι, Eschl. Suppl. 629 ; τινος, Eschl. Pers. 692, en qqe ch. ;
ὑπό τινος, Xén.
Ages. 6, 8,
qui ne mérite pas de reproches de qqn ; d’où excellent, parfait : ἄ.
δεῖπνον, Xén. Conv. 2, 2, repas
excellent ||
2 qui ne fait pas de
reproche : ἄμεμπτόν τινα ποιεῖσθαι
ou ποιεῖν,
Xén. Cyr.
4, 5, 52 ; 8, 4,
28, ôter à qqn tout motif de reproche, satisfaire qqn
||
Cp. -ότερος, Plut. Ages. 5, M. 610d ; sup. -ότατος, Anth. 12, 22, 6.
Étym.
ἀ, μέμφομαι.