Ἀμύντας

ἀμυντέον

ἀμυντήρ
ἀμυντέον [ᾰ] Xén. Cyr. 8, 6, 6 ; Ar. Lys. 661 ; plur. ἀμυντέα, Soph. Ant. 677, vb. d’ἀμύνω.