ἀμυντέον

ἀμυντήρ

ἀμυντήριος
ἀμυντήρ, ῆρος [] adj. m. qui repousse ; οἱ ἀμυντῆρες, Arstt. H.A. 9, 5, 6, défenses ou andouillers du bois d’un cerf.
Étym. ἀμύνω.