ἀναϐατικός

ἀναϐατός

ἀναϐαΰζω
ἀναϐατός, ός, όν [ϐᾰ] où l’on peut monter, Il. 6, 434 ; Jos. B.J. 5, 5, 2 ; Od. 11, 316 ||
E Poét. ἄμϐατος, Hom. ll. cc.
Étym. ἀναϐαίνω.