ἀναϐατήριον

ἀναϐάτης

ἀναϐατικός
ἀναϐάτης, ου (ὁ) [ϐᾰ]
1 monté, perché, Eur. Bacch. 1107 ||
2 qui monte à cheval, cavalier, Xén. Hell. 5, 3, 1 ; Plat. Criti. 119a ||
E Poét. ἀμϐάτης, Eur. l. c.
Étym. ἀναϐαίνω.