ἀναίσχυντος
ἀναισχύντωςἀν·αίσχυντος, ος,
ον :
1 impudent, Thc. 8, 45 ; Xén. Cyr. 2, 2, 25 ; Plat.
Leg. 649c ; Eur. I.A. 327 ; Ar. Ach. 288, etc. ; en parl. de choses,
Plat. Theæt.
196d,
Leg. 941b, etc. ||
2 p.
suite, honteux, abominable, Thc.
2, 52 ; Eur.
Cycl. 416
||
Cp. -ότερος, Plat. Leg. 671c. Sup. -ότατος, Plat. Ap. 17b ; Isocr. 167a.
Étym.
ἀν-, αἰσχύνομαι.