Ἀνακτόριος

ἀνάκτορον

Ἀνακτοτέλεσται
ἀνάκτορον, ου (τὸ) [ᾰν] temple d’un dieu, Soph. fr. 696 ; Eur. Andr. 43, etc. ; particul. sanctuaire de Dèmèter à Éleusis, Hdt. 9, 65 ; Ath. 167f, et de l’oracle de Delphes, Plut. Num. 13.
Étym. ἀνάκτωρ.