ἀναπέτομαι
ἀναπετῶἀνα·πέτομαι (f.
-πτήσομαι, ao.
2 ἀνεπτόμην) s’envoler,
Eschl. Suppl.
782 ; Eur.
Med. 440 ;
Plat. Phæd.
109e,
etc. ; ἐς τὸν
οὐρανόν, Hdt. 4, 132 ; Plat. Leg. 905a, au ciel : πρὸς
Ὄλυμπον, Ar. Av. 1372, vers l’Olympe ;
fig. s’élancer, bondir (de joie
ou de peur) Soph. Aj. 693, Ant. 1307 ||
E Ao. 2 dor. ἀνεπτόμαν
[μᾱ] Soph.
Aj. 693.
Ao. 2 pass. dor. au sens moy.
ἀνέπταν [τᾱ]
Soph. Ant.
1307, d’où
opt. poét. ἀμπταίην, Eur. Ion 796 ; part. fém. poét. ἀμπτᾶσα,
Eschl. Suppl.
782. Ao. moy. part.
poét. ἀμπτάμενος, Eur. Andr. 1219.