ἀναπέτεια

ἀναπετής

ἀναπέτομαι
ἀναπετής, ής, ές, déployé, ouvert, Hpc. 272, 12 ; Arét. Caus. m. acut. 1, 6 ||
E Avec sync. ἀμπετής, Eschl. Suppl. 782 conj. ; Hld. chir. (Stob. Fl. 100, 6, t. 3, p. 245, l. 3).
Étym. ἀναπετάννυμι.