ἀνάρτιος

ἀνάρτυτος

ἀναρτύτως
ἀν·άρτυτος, ος, ον [ῡ] non assaisonné, non accommodé, Diogén. 2, 12 ; Symm. Job 6, 6 ; Ezech. 13, 10 ; fig. Ath. 511d conj.
Étym. ἀν-, ἀρτύω.