Ἀνδρομένης

ἀνδρόμεος

Ἀνδρομήδης
ἀνδρόμεος, α, ον, d’homme, humain, en parl. du corps, de la peau, Il. 17, 571 ; 20, 100 ; 21, 70 ; de la chair, Od. 9, 297, 374 ; du sang, Od. 22, 19 ; de la voix, A. Rh. 1, 258 ; ὅμιλος ἀ. Il. 11, 538, foule d’hommes.
Étym. ἀνήρ.