ἀνδροτομέω-ῶ

ἀνδροτυχής

ἀνδροφαγέω-ῶ
ἀνδρο·τυχής, adj. f. [ῠ] qui trouve un époux, Eschl. Eum. 960.
Étym. ἀνήρ, τυγχάνω.