ἀνδρηλατέω-ῶ

ἀνδρηλάτης

ἄνδρια
ἀνδρ·ηλάτης, ου () [λᾰ] qui chasse un homme de ses foyers, qui bannit un homme, Eschl. Sept. 637.
Étym. ἀνήρ, ἑλαύνω.