ἀνεπικούρητος

ἀνεπικρισία

ἀνεπίκριτος
ἀνεπικρισία, ας (ἡ) [ῐσ] action de suspendre son jugement, incertitude, Sext. M. 11, 182.
Étym. ἀνεπίκριτος.