ἀνόδους

ἀνοδύρομαι

ἀνόδυρτος
ἀν·οδύρομαι [ῡ prés., ῠ fut.] déplorer à grands cris, Xén. Cyr. 5, 1, 6 ; Plut. M. 123c.
Étym. ἀνά, ὀ.