ἀνθέω-ῶ

ἄνθη

Ἄνθη
ἄνθη, pl. d’ἄνθος.
ἄνθη, ης ()
1 floraison, pleine fleur, Plat. Phædr. 230b ; d’où fleur, Nic. Th. 625 ||
2 feuille, El. N.A. 12, 4.
Étym. ἄνθος.