ἀνυπαιτίως

ἀνύπαρκτος

ἀνυπαρξία
ἀν·ύπαρκτος, ος, ον, qui n’a pas d’existence réelle, idéal, Epic. (DL. 10, 135) ; Plut. Lyc. 31, M. 360a, 963f.
Étym. ἀν-, ὑπάρχω.