ἀνύστακτος

ἀνυστικός

ἀνυστός
ἀνυστικός, att. ἁνυστικός, ή, όν [ᾰ] qui conduit à un résultat, efficace, Arstt. Physiogn. 6, 44 ; Pol. 8, 5, 3 ||
Cp. -ώτερος, Pol. l. c. ; sup. -ώτατος, Jos. B.J. 1, 17, 8 (var. ἀνυτικωτάτους).
Étym. ἀνυστός.