ἀνηκουστέω-ῶ

ἀνηκουστία

ἀνήκουστος
ἀνηκουστία, ας (ἡ)
1 difficulté à entendre, surdité, Hpc. 488, 46 ||
2 désobéissance, Plat. Leg. 671b, etc. ; Plut. M. 12b, etc.
Étym. ἀνήκουστος.