ἀοκνία

ἄοκνος

ἀόκνως
ἄ·οκνος, ος, ον, qui ne tarde pas, d’où :
1 diligent, actif, Hés. O. 493 ; Thc. 1, 70 ; Xén. Cyr. 2, 1, 31, etc. ; avec πρός et l’acc. Plut. Pel. 3 ||
2 pressant, qui ne permet aucun retard, Soph. Tr. 841 ||
Sup. -ότατος, Thc. 1, 74.
Étym. ἀ, ὄκνος.