ἀορτή

ἀορτήρ

ἄορτρα
ἀορτήρ, ῆρος ()
1 courroie d’un havresac, Od. 13, 438 ; 17, 198 ||
2 baudrier, Od. 11, 609 ; au plur. dat. ἀορτήρεσσιν, Il. 11, 31 ; p. anal. ceinturon, Phérécr. (Poll. 10, 162) ||
3 ἀορτῆρες ἵπποι, Chrys. 6, 974, chevaux de trait.
Étym. ἀείρω.