ἀπαλλοτριόω-ῶ

ἀπαλλοτρίωσις

ἀπαλοάω
ἀπαλλοτρίωσις, εως ()
1 aliénation (d’une propriété, d’un objet) Arstt. Rhet. 1, 5, 7 ||
2 action de devenir étranger à, gén. Spt. Jer. 13, 27.
Étym. ἀπαλλοτριόω.