ἀπαραμίλλητος

ἀπαραμύθητος

ἀπαραμυθήτως
ἀ·παραμύθητος, ος, ον [ῡ] que l’on ne peut fléchir par la parole, d’où :
1 inexorable, Plat. Epin. 980d ; Plut. M. 629a ||
2 inconsolable, Plut. Crass. 22 ; Hld. 1, 14.
Étym. ἀ, παραμυθέομαι.