ἀπερατέον

ἀπέρατος

ἀπεράτωτος
ἀ·πέρατος, ος, ον [ρᾱ] qu’on ne peut traverser ou franchir, Plut. M. 326e ; Luc. V.H. 2, 30 ; fig. impénétrable, Eschl. Suppl. 1049.
Étym. ἀ, περάω.