ἄφθαρτος

ἀφθάω-ῶ

ἄφθεγκτος
ἀφθάω-ῶ, f. ήσω, souffrir d’aphthes, avoir des aphthes, Hpc. 478, 25 ; 581, 31 ; 584, 43, etc. ; Gal. 13, 624.
Étym. ἄφθα.