ἀφυσιολόγητος

ἄφυσος

ἀφύσσω
ἄ·φυσος, ος, ον [ῡ] qui ne donne pas de vents, Hpc. 47, 33 ; Diocl. (Ath. 46d).
Étym. ἀ, φῦσα.