ἀποικτίζομαι

ἀποίμαντος

ἀποιμώζω
ἀ·ποίμαντος, ος, ον, qu’on ne mène pas paître, c. à d. sans guide, sans chef, Anth. 6, 239 ; Naz. Ep. 80, 2.
Étym. ἀ, ποιμαίνω.