ἀποκαισαρόομαι-οῦμαι

ἀποκαίω

ἀποκακέω-ῶ
ἀπο·καίω, att. -κάω (ao. ἀπέκαυσα, pf. inus. ; pass. impf. ἀπεκαόμην, ao. ἀπεκαύθην, pl. p. pf. ἀπεκεκαύμην) détruire par le feu, brûler, Dém. 798, 23 ; en parl. de cautérisation, Xén. Mem. 1, 2, 54 ; Plut. Cato ma. 16 ; p. anal. en parl. du froid, de la gelée, Xén. An. 4, 5, 3, etc. ; au pass. être brûlé par la gelée, Xén. An. 7, 4, 3 ||
E Att. ἀποκάω sans contract.: prés. ind. 3 sg. ἀποκάει, Th. C.P. 2, 3, 7, etc. ; inf. ἀποκάειν, Th. H.P. 4, 14, 11 ; part. ἀποκάων, Xén. An. 4, 5, 3 ; neutre ἀποκᾶον, Th. C.P. 5, 12, 2 ; pass. impf. 3 pl. ἀπεκάοντο, Xén. An. 7, 4, 3.
Étym. pour *ἀποκάϝει, etc. ; *ἀπεκάϝοντο.