ἀποκαρτέον

ἀποκαρτερέω-ῶ

ἀποκαρτέρησις
ἀπο·καρτερέω-ῶ, cesser de résister, d’où se laisser mourir (de faim) Hpc. Acut. 393 ; Cic. Tusc. 1, 34 ; Luc. Macr. 19, etc.