ἀποκτίννυμι
ἀποκτιννύωἀπο·κτίννυμι (seul. prés.
et impf.) c. ἀποκτείνω, aux formes suiv.: 3
sg. -κτίννυσι [ῡ] Plat. Gorg. 469a ; 1 pl. -κτίννυμεν [ῠ] Plat. Gorg. 468b ; 3 pl. -ύασι [ᾱ] Xén. Hell. 4, 4, 2 et Plat. Gorg. 466c (dans les deux passages,
vulg. -ύουσι); 3 sg. ἀπεκτίννυ,
Xén. Hell.
7, 3, 8 (vulg.
-ίννυε); 3 pl.
impf. ἀπεκτίννυσαν, Xén. Hell. 5, 2, 43.
Étym.
vulg. -ίννυον.