ἀπολυμαίνομαι

ἀπολυμαντήρ

ἀπολυπραγμόνητος
ἀπολυμαντήρ, ῆρος (ὁ) [ῡ] qui détruit, qui bouleverse, Od. 17, 220, 377.
Étym. ἀπολυμαίνομαι.