ἀπόπτωμα

ἀπόπτωσις

ἀποπτωτικός
ἀπόπτωσις, εως () chute, particul. chute de choses qui se détachent (fragments d’os, escarres, etc.) Hpc. 860d ; P. Eg. 6, 79, etc. ; fig. ruine (d’un empire) Ath. 530a.
Étym. ἀποπίπτω.