ἀπόρημα

ἀπορηματικός

ἀπορησία
ἀπορηματικός, ή, όν [μᾰ]
1 en parl. de pers. qui doute, Gal. 2, 127 ||
2 en parl. de choses, qui marque le doute, dubitatif, t. de gr. EM. 414, 55 ; en parl. des particules interrog. ἆρα, μῶν, etc. D. Thr. 642, 26.
Étym. ἀπόρημα.