ἀποστατήρ

ἀποστάτης

ἀποστατικός
ἀποστάτης, ου (ὁ) [τᾰ] qui fait défection, d’où :
1 esclave fugitif, Plut. Rom. 9 ||
2 rebelle, traître, Pol. 5, 57, 4 ; Plut. Cim. 10, etc. ||
3 eccl. apostat, Naz. 2, 537 Migne, etc.
Étym. ἀφίστημι.