ἀποθρασύνομαι

ἀπόθραυσις

ἀπόθραυσμα
ἀπόθραυσις, εως (ἡ) rupture d’une chose qui éclate, fracture d’un membre, Sor. Fract. p. 48, 1 Cocch. ; rupture d’un nuage, Arstt. Mund. 4, 7.
Étym. ἀποθραύω.