ἀποτμητέον

ἄποτμος

ἀπότοκος
ἄ·ποτμος, ος, ον, infortuné, en parl. de pers. Il. 24, 388 ; Od. 1, 219 ; 20, 140 ; en parl. de choses, Eschl. Pers. 280 ; Eur. Hipp. 1144 ||
Cp. -ότερος, Mosch. 4, 11 ; sup. -ότατος, Od. 1, 219.
Étym. ἀ, πότμος.