ἀργυροποιός

ἀργυρόπους

ἀργυρόριζος
ἀργυρό·πους, ους, ουν, gén. ποδος [ῠ] aux pieds d’argent (lit, siège, etc.) Xén. An. 4, 4, 21 ; Dém. 741, 6 ; Luc. Cat. 16.
Étym. ἄ. πούς.