ἀσέλγεια

ἀσελγέω-ῶ

ἀσέλγημα
ἀσελγέω-ῶ, être déréglé ou impudent : τὰ ἠσελγημένα, Dém. 521, 2, actes impudents ||
E Pl. q. pf. pass. réc. 3 sg. ἠσέλγητο, Jos. A.J. 17, 5, 6.
Étym. ἀσελγής.