ἄταφος

ἄ·ταφος, ος, ον [τᾰ] privé de sépulture, Hdt. 9, 27 ; Soph. Ant. 29 ; O.C. 1732 ; Thc. Xén. etc. ; ἄταφον ποιεῖν τινα, Lys. déclarer qqn privé de sépulture ; ἄταφοι πράξεις, Plat. Leg. 960b, refus de sépulture.