ἀτραπιτός

ἀτραπός

Ἀτρατῖνος
ἀ·τραπός, οῦ (ἡ) [Ῠᾰ] sentier, chemin étroit, Pd. (DH. Dem. 7) ; Hdt. 7, 115 ; Ar. Nub. 75, Ran. 123 ; Xén. Plat. etc.
Étym. p.-ê. emprunt à un substrat pré-grec ou pré-indo-europ. ; cf. ἀταρπός.