βαλανειόμφαλος

βαλανεῖον

βαλανείτης
βαλανεῖον, ου (τὸ) [ᾰᾰ]
1 bain, salle de bain, Ar. Pl. 535, etc. ; Dém. 1217, 24, etc. ; au plur. Ar. Nub. 991 ; etc. ||
2 bain, eau de bain, Ariston (Plut. M. 42b).
Étym. pré-grec, d’où lat. balineum, balneum.